Μετά το Χαλιφάτο η Ροζαύα

Αυτός ο χάρτης δημοσιεύθηκε από την Robin Wright εννέα μήνες πριν την επίθεση του Νταές στο Ιράκ και την Συρία. Σύμφωνα με ερευνήτρια του Πενταγώνου διορθώνει αυτόν που δημοσιεύθηκε το 2005 από τον Ralf Peters για την διευρυμένη ανακατάταξη της Μέσης Ανατολής.

Ενόσω ο αραβικός Συριακός στρατός, η ρωσσική αεροπορία και η Χεζμπολάχ ετοιμάζονται να τελειώνουν με το Daesh (μεταφορά του αραβικού ακρωνυμίου γνωστού με το αγγλικό ακρωνύμιο ISIS) το Πεντάγωνο επεξεργάζεται έναν νέο πόλεμο ενάντια στην Συρία, αυτήν την φορά με Κουρδικές στρατιωτικές μονάδες. Ακριβώς όπως η αποστολή του Χαλιφάτου ήταν να δημιουργήσει ένα Σουννιστάν καβάλα και διαμπερώς επί και δια του Ιράκ και της Συρίας, ομοίως η αποστολή της «Ροζαύα» είναι να δημιουργήσει ένα Κουρδιστάν καβάλα στα δύο κράτη, όπως δημοσίως προβλέπει το Πεντάγωνο εδώ και τέσσερα έτη.

Συμφώνως προς την Μείζονα Ηνωμενοπολιτειανή στρατηγική, καθορισθείσα υπό του ναυάρχου Gebrowski to 2001 και διακοινωθείσα το 2004 υπό του υπασπιστού του Thomas Barnett, το σύνολο της διευρυμένης Μέσης Ανατολής οφείλει να καταστραφεί τη εξαιρέσει του Ισραήλ, της Ιορδανίας και του Λιβάνου.

Κατά συνέπεια η επικείμενη νίκη κατά του Νταές δεν θα αλλάξει τις προθέσεις του Πενταγώνου.

Ο πρόεδρος Τράμπ αντιτάχθηκε στην χειραγώγηση των τζιχαντιστών. Σταμάτησε την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη που τους απέδιδε η χώρα του. Κατάφερε να πείσει την Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν να πράξουν το ίδιο. Τροποποίησε την πολιτική του ΝΑΤΟ επί του ζητήματος. Εντούτοις τίποτε δεν επιτρέπει να γνωρίζουμε εάν θα εναντιωθεί εξίσου στην μείζονα στρατηγική του Πενταγώνου. Στο εσωτερικό πεδίο το σύνολο του κογγρέσσου συνασπίστηκε εναντίον του και δεν έχει άλλη δυνατότητα για να εμποδίσει μίαν διαδικασία καθαιρέσεως παρά να διαπραγματευθεί με το Δημοκρατικό κόμμα.

Ο Ντόναλντ Τράμπ συνέθεσε την διοίκησή του με παλαιά υψηλόβαθμα (“δημόσια”) διοικητικά στελέχη της διοικήσεως Ομπάμα, οππορτουνιστές πολιτικούς, αρκετούς υπευθύνους ευρεθέντες εκ των ενόντων και μερικές πολύ πολύ σπάνιες προσωπικότητες της εμπιστοσύνης του.

Ο ειδικός εκπρόσωπός του έναντι του Νταές, ο Brett McGurk, είναι παλαιός συνεργάτης του προέδρου Ομπάμα, αναμενόμενος να υπηρετήσει την νέα του πολιτική. Την 18η Αυγούστου οργάνωσε μία συνάντηση με τους φυλάρχους για να «αγωνιστούν ενάντια στο Νταές», ενώ οι φωτογραφίες που διενεμήθησαν πιστοποιούν ότι πολλοί των αρχηγών του Νταές συμμετείχαν σ΄αυτήν την συνάντηση.

Στην ίδια συχνότητα, τα ελικόπτερα των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ φυγάδευσαν και διεκπεραίωσαν δύο Ευρωπαϊκής καταγωγής αρχηγούς του Νταές και τις οικογένειές τους από τα περίχωρα του Deiz ez-Zor (Deir ez-Zor), πριν αιχμαλωτισθούν από τον Συριακό στρατό την 26η Αυγούστου. Δύο ημέρες αργότερα εκ νέου φυγάδευσαν και διεκπεραίωσαν καμιά εικοσαριά λοιπόν αξιωματούχων του Νταές.

Όλα λοιπόν συμβαίνουν ως αν το πεντάγωνο να ανεδίπλωνε το διαθέσιμο τζιχαντιστικό δυναμικό του διατηρώντάς το για επιχειρήσεις υπό βελτίους οιωνούς. Ταυτοχρόνως προετοιμάζει νέο γύρο εναντίον της Συρίας με νέο στρατό. Αυτήν την φορά συντιθέμενο με βάση κουρδικές μονάδες.

Αυτός ο πόλεμος, όπως και αυτός του Χαλιφάτου, ανακοινώθηκε προ τετραετίας στους New York Times, από την Robin Wright, ερευνήτρια στο US Institute of Peace (Ινστιτούτο της Ειρήνης των Ηνωμένων Πολιτειών) (αντίστοιχο του NED//“Εθνικόν Καταπίστευμα δια την Δημοκρατία” για το Πεντάγωνο). Προέβλεπε ομοίως την διαίρεση της Υεμένης σε δύο κράτη, ως ηδύναντο σήμερον μερίσασθαι μεταξύ των Ριάντ και Άμπου Ντάμπι · εντέλει the last but not the least (έσχατον πλην ουκ έλασσον) τον διαμελισμό της Σαουδικής Αραβίας.

Εν κατακλείδι η πρόσπειρα (το project/το σχέδιο) Ροζαύα αντιστοιχεί στην Ισραηλινή στρατηγική, η οποία από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και την ανάπτυξη των πυραύλων δεν αποσκοπεί πλέον στον έλεγχο των ερεισμάτων (προγεφυρωμάτων: το Σινά, τα υψίπεδα του Γγολάν, τον νότο του Λιβάνου) αλλά εις τον αντιπερισπασμό εκ των μετόπισθεν των γειτόνων του (εξ ού η δημιουργία του Νοτίου Σουδάν και συνεπομένως του Μεγάλου Κουρδιστάν).

Η στρατολόγηση ευρωπαίων στρατιωτών για την «Ροζαύα» μόλις αρχίζει. Έχει εκ των προτέρων την δυνατότητα να συνεγείρει τόσους μαχητές όσοι υπήρξαν για την τζιχάντ, στο μέτρο που οι αναρχικές ομάδες που χρησιμεύουν ως εκτροφείο υποψηφίων μαχητών είναι τόσο πολυπληθείς στην Ευρώπη όσο οι έγκλειστοι φυλακών του κοινού ποινικού δικαίου.

Πράγματι, η τζιχαντιστική θυγατρική άρχισε κατ’αρχάς μέσα στις γαλλικές φυλακές πριν μεταμορφωθεί σε «γενικευμένη σταυροφορία». Η στρατολόγηση μέσα από το αναρχικό κίνημα θα επεκταθεί ομοίως στην συνέχεια. Η Ουάσιγκτων, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο που οργάνωσαν αυτήν την στρατολόγηση έχουν σκεφτεί το ζήτημα σε μακροπρόθεσμο προοπτική.

Χρώμαι ηθελημένα του όρου «σταυροφορία», διότι οι πόλεμοι του Μεσαίωνος, όπως και αυτός που μόλις ζήσαμε ήταν ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις εναντίον των λαών της ευρυτέρας Μέσης Ανατολής. Είναι εξ ίσου χονδροειδές να ισχυρίζεται κανείς ότι υφίσταται ένας σύνδεσμος μεταξύ του μηνύματος του Χριστού και των σταυροφοριών όσο μεταξύ του Προφήτου και του τζιχαντισμού. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις οι εντολείς είναι «δυτικοί» [1] και οι συγκρούσεις υπηρετούν αποκλειστικώς τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Οι διαδοχικές σταυροφορίες εκτυλίχθησαν σε διάρκεια δύο αιώνων και η πλειονότης των Χριστιανών του Λευάντε πολέμησαν πλάι πλάι με τους Μουσουλμάνους συμπατριώτες τους εναντίον των εισβολέων.

Τότε, ο υπουργός εξωτερικών (της Γαλλίας) Laurent Fabius δήλωνε δημοσίως ότι ο πρόεδρος Άσσαντ «δεν αξίζει να υπάρχει επί της γης» και διαβεβαίωνε ότι η τζιχαντιστές κάνουν «καλή δουλειά». Πολλοί νέοι ανταπεκρίθησαν στο κάλεσμά του κατατασσόμενοι στην Αλ Νόσρα (που δεν ήταν άλλο από κλαδί της Αλ Κάιντα), εν συνεχεία στο Νταές (Ισλαμικό Χαλιφάτο ή ISIS στο αγγλικό ακρωνύμιο). Σήμερα, ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας, o Bernard Kouchner [2], ανακοινώνει δημοσίως ότι η Γαλλία θα στηρίξει την δημιουργία ενός κράτους που συμπεριλαμβάνει το ιρακινό Κουρδιστάν και τον διάδρομο που το συνενώνει με την Μεσόγειο δια της Συρίας. Μερικοί Ευρωπαίοι νέοι έχουν ήδη ανταποκριθεί σε αυτήν την κλήση, άλλοι θα ακολουθήσουν.

Σήμερα, όπως το 2011-2012 ο δυτικός τύπος συντάσσεται διαρρήδην με τον αντι-Συριακό αυτόν στρατό, τον υποστηριζόμενο από τις κυβερνήσεις του. Δεν θα θέσει ποτέ ερώτημα επί του ζητήματος της αλλαγής προβιάς του Αμπντουλάχ Οτζαλάν που από τον Μαρξισμό-Λενινισμό πέρασε στον αναρχισμό. Θα απαντήσει ότι το Κουρδιστάν ανεγνωρίσθη ήδη από την συνθήκη των Σεβρών το 1920, αλλά δεν θα αρυσθεί των συναφών της συνθήκης εγγράφων που καθορίζουν τα σύνορα. Θα το θεωρήσει ως νομίμως κείμενο στο Ιράκ και την Συρία ενώ τοποθετείται (από την συνθήκη) στα όρια της σημερινής Τουρκίας. Θα αγνοήσει ότι η παρούσα περιχάραξή του ανταποκρίνεται αποκλειστικώς στα αντίστοιχα σχέδια του Πενταγώνου.

Το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της ιρακινής περιοχής του Κουρδιστάν και των προσηρτημένων περιοχών με την συμβολή του Νταές σημαίνει την έναρξη αυτής της επιχειρήσεως στις 25 Σεπτεμβρίου. Όπως και το 2014 θα αφορά την καταστροφή του Ιράκ και της Συρίας, τούτη την φορά όχι δημιουργώντας ένα «Σουννιστάν» από την Ράκκα στην Μοσούλη, αλλά ένα «Κουρδιστάν» επί των εδαφών που συνδέουν την Ερμπίλ και το Κιρκούκ με την Μεσόγειο.

Του Τιερί Μεϊσάν

Πηγή