Πώς είναι να είσαι Παλαιστίνιος;

«Μπαργκούτι, αν είναι να σπάσεις την απεργία δεν είναι καλύτερα με μία Pizza Hut;», αναρωτιόταν στο διαφημιστικό της σλόγκαν η πολυεθνική ”Pizza Hut” στο Ισραήλ, ειρωνευόμενη την απεργία πείνας μερικές εβδομάδες τώρα του Μαρουάν Μπαργκούτι, ηγέτη της Φατάχ, και 1.500 ακόμη Παλαιστίνιων κρατουμένων στις φυλακές του Ισραήλ. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που μια εταιρεία ειρωνεύεται και βυσσοδομεί πάνω στους αγώνες και τον πόνο των ανθρώπων;

Όχι, δα!

Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, στην πολύπαθη Αργεντινή, όταν τα αρπακτικά του ΔΝΤ από κοινού με την εγχώρια αστική τάξη συνέθλιβαν στις εξουσιαστικές τους μυλόπετρες το λαό της, η στρατιωτική χούντα που βρισκόταν στην εξουσία-φευ!- έστελνε πολλούς από τους αντιφρονούντες στον πάτο της θάλασσας.

Την άνοιξη του 1998, η εταιρεία ρούχων Diesel δημοσίευσε στο περιοδικό ”Gente” μια διαφήμιση, η οποία απεικόνιζε οκτώ νέους δεμένους σε κομμάτια τσιμέντου στα βάθη της θάλασσας με τη λεζάντα από κάτω να γράφει: «Δεν είναι το πρώτο σου jeans, θα μπορούσε όμως να είναι το τελευταίο σου. Τουλάχιστον έτσι θα αφήσεις πίσω σου ένα όμορφο πτώμα.»

Ανατριχιάσατε; Δεν θα έπρεπε. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Λένιν με το σκοινί και θα καταλάβετε το γιατί.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στη Δυτική Όχθη.

Πριν λίγες μέρες, ένας ακόμα Εβραίος έποικος άνοιξε πυρ εναντίων νεαρών Παλαιστίνιων από την πόλη Ναμπλούς της βόρειας Δυτικής Όχθης τη στιγμή που οι τελευταίοι διαδήλωναν σε ένδειξη συμπαράστασης στην απεργία πείνας των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων. Το αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν ο θάνατος του νεαρού Μουατάζ Χουσεΐν Χιλάλ Μπάνι Σάμσα, που υπέκυψε στα τραύματά του. Ένας θάνατος, μια δολοφονία, που ήρθε να προστεθεί στα 23 θύματα από πυρά του ισραηλινού στρατού ή εποίκων από τις αρχές του 2017.

Μια δολοφονία που καθρεφτίζει τη βαρβαρότητα του κυρίαρχου, σκωληκόβρωτου συστήματος, προέκταση του οποίου είναι το ρατσιστικό καθεστώς του Ισραήλ, εκεί όπου το έγκλημα έγινε μια θλιβερή συνήθεια…

Άραγε πώς είναι ένας από τους πρώτους ήχους που μαθαίνεις να είναι ο θόρυβος των ερπυστριών του τανκ, όπως το Merkava Mk 4,το «καμάρι» του Ισραήλ; Πώς είναι να κάνεις μάθημα σε αίθουσες διάτρητες από οβίδες; Πώς είναι να παίζεις μπάλα κι η μάνα σου να φυλά τσίλιες υπό το φόβο ενός ακόμα βομβαρδισμού; Πώς είναι εταιρείες όπλων να διαφημίζονται στις διεθνείς εμπορικές συναντήσεις με το επιχείρημα ότι τα προϊόντα τους έχουν δοκιμαστεί πρώτα πάνω στο σώμα σου, στο σώμα της οικογένειάς σου, στο σώμα των φίλων σου; Πώς είναι να στερείσαι το δικαίωμα στη μόρφωση; Το δικαίωμα στην εργασία;

Άραγε, πώς είναι ακόμη και το νερό να χρησιμοποιείται ως όπλο πίεσης και εξόντωσής σου;

Πώς είναι, όπως συνέβη πριν δύο χρόνια, ευυπόληπτες εταιρείες, σαν την ισραηλινή ΜΕROKOT, η οποία παλιότερα είχε δείξει ενδιαφέρον για την ΕΥΔΑΠ, να σταματούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα την υδροδότηση- την οποία έχεις προπληρώσει- εν μέσω θερμοκρασιών που αγγίζουν ακόμη και τους 40 βαθμούς Κελσίου, επικαλούμενες τη… ζέστη;

Πώς είναι, μην έχοντας άλλη επιλογή, να αναγκάζεσαι να στρέφεσαι προς τους νερουλάδες που πουλούν το νερό μέσα σε σκουριασμένα ή βρώμικα βυτιοφόρα; Πώς είναι δίπλα απ’ τα κατεστραμμένα βυτία, να ξεπετάγονται οι πολυεθνικές, όπως η Nestle και να κάνουν, πάνω στην ανάγκη σου, «μπίζνες» με το εμφιαλωμένο νερό;

Άραγε, εν τέλει, πώς είναι να είσαι Παλαιστίνιος;

Φυσικά, απάντηση δεν περιμένουμε από εκείνους που μπουκώνουν με θράσος, κυνισμό και ασυλία το ισραηλινό καθεστώς. Ούτε βέβαια περιμένουμε απάντηση απ’ την «αριστερή» μας κυβέρνηση που, πρόσφατα, καταψήφισε το ψήφισμα της UNESCO το οποίο ασκούσε κριτική στη διαχείριση, από πλευράς Ισραήλ, των κατεχόμενων εδαφών στην Ιερουσαλήμ και τη Γάζα.

Ίσως, όμως, απάντηση στο ερώτημά μας να δίνουν οι στίχοι του παρακάτω κομματιού (Free Palestine των Genocide).

Ίσως, πάλι, η απάντηση να βρίσκεται λόγια του Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της οργής». Λόγια-πυξίδα στον αγώνα ενάντια στο φόβο που εντέχνως καλλιεργείται. Λόγια που νοηματοδοτούν το βίαιο αλύχτισμα κάθε κολασμένου: «Η καταστολή, λειτουργεί μόνο για να δυναμώσει και να ενώσει τους καταπιεσμένους.» Αυτό, ας το ‘χουν στον νου τους.

Του Δημήτρη Κούλαλη

* Το σκίτσο είναι του Κάρλος Λατουφ

** Η φωτογραφία είναι του Κώστα Λουλουδάκη

Πηγή