Το πρόβλημα είναι η Ουάσιγκτον και όχι η Βόρειος Κορέα
Η Ουάσιγκτον δεν έκρυψε ποτέ την περιφρόνησή της για τη Βόρειο Κορέα. Στη διάρκεια των 64 χρόνων από τη λήξη του πολέμου, οι ΗΠΑ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τιμωρήσουν, να εξευτελίσουν και να προκαλέσουν πόνο στην κομμουνιστική αυτή χώρα. Η Ουάσιγκτον έχει υποβάλει τη ΒΚ σε πείνα, έχει εμποδίσει την κυβέρνησή της να έχει πρόσβαση στα διεθνή κεφάλαια και τις αγορές, έχει στραγγαλίσει την οικονομία της με βαριές οικονομικές κυρώσεις και έχει εγκαταστήσει θανατηφόρα πυραυλικά συστήματα και στρατιωτικές βάσεις στο κατώφλι της.
Οι διαπραγματεύσεις δεν είναι δυνατές επειδή η Ουάσιγκτον αρνείται να κάτσει στο τραπέζι με μια χώρα που την θεωρεί κατώτερη. Αντί γι’ αυτό, οι ΗΠΑ εξοπλίζουν βαριά την Κίνα, για να τους κάνει τα θελήματα χρησιμοποιώντας τους διπλωμάτες ως συνομιλητές οι οποίοι θα πρέπει να μεταφέρουν τα τελεσίγραφα όσο πιο απειλητικά μπορούν. Ελπίζοντας, φυσικά, ότι η Πιονγιάνγκ θα υποχωρήσει στον εκφοβισμό των ΗΠΑ και θα κάνει ό,τι της λένε.
Η ΒΚ όμως ως τώρα δεν υπέκυψε στον εκφοβισμό των ΗΠΑ και δεν έχουμε κανένα σημάδι ότι πρόκειται να το κάνει. Αντιθέτως, έχουν αναπτύξει ένα μικρό οπλοστάσιο με πυρηνικά όπλα για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους σε περίπτωση που οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους ξεκινώντας έναν ακόμα πόλεμο.
Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να χρειάζεται τα πυρηνικά όπλα περισσότερο από τη Βόρειο Κορέα. Οι Αμερικανοί που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, με τις ειδήσεις που τους σερβίρουν το FOX και το CNN, μπορεί να έχουν άλλη άποψη γι’ αυτό το θέμα, αλλά αν ένα εχθρικό κράτος ανέπτυσσε μεταφερόμενες ομάδες κρούσης στα ανοιχτά των ακτών της Καλιφόρνια, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε μεγάλα πολεμικά παιχνίδια στα σύνορα με το Μεξικό, (με τη ρητή πρόθεση να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό) τότε ίσως να έβλεπαν διαφορετικά τα πράγματα. Ίσως να καταλάβαιναν την αξία του να έχεις μερικά πυρηνικά για να αποτρέψειςτην όποια ανόητη ενέργεια αυτού του εχθρικού κράτους.
Και, για να είμαστε ειλικρινείς, ο μόνος λόγος για τον οποίο ο ΚιμΓιονΟυν δεν έχει συναντήσει ακόμα τον Σαντάμ και τον Καντάφι στο υπερπέραν, είναι επειδή α) η Βόρειος Κορέα δεν κάθεται πάνω σε μια θάλασσα πετρελαίου και β) οι Βορειοκορεάτες έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν τη Σεούλ, την Οκινάβα και το Τόκυο σε μια έκταση με αποκαΐδια και συντρίμμια. Χωρίς τα όπλα μαζικής καταστροφής του Κιμ, η Πιονγιάνγκ θα είχε αντιμετωπίσει μια προληπτική επίθεση εδώ και πολύ καιρό και ο Κιμ θα είχε την ίδια τύχη με τον Καντάφι. Τα πυρηνικά όπλα είναι το μόνο αντίδοτο στον τυχοδιωκτισμό των ΗΠΑ.
Οι Αμερικανοί πολίτες – που οι ιστορικές τους γνώσεις φτάνουν πίσω μέχρι τα γεγονότα της 9/11 – δεν έχουν ιδέα με ποιον τρόπο διεξάγουν οι ΗΠΑ τους πολέμους τους ή για τις φρικιαστικές σφαγές και την καταστροφή που έχουν προκαλέσει στη ΒΚ. Μια σύντομη υπενθύμιση θα βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε γιατί οι Βορειοκορεάτες ανησυχούν ακόμα για τις ΗΠΑ, παρότι έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια απ’ όταν υπογράφηκε η ανακωχή. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα άρθρο με τίτλο «οι Αμερικάνοι έχουμε ξεχάσει τι κάναμε στη Βόρειο Κορέα» που δημοσιεύθηκε στο VoxWorld:
Η ΒΚ όμως ως τώρα δεν υπέκυψε στον εκφοβισμό των ΗΠΑ και δεν έχουμε κανένα σημάδι ότι πρόκειται να το κάνει. Αντιθέτως, έχουν αναπτύξει ένα μικρό οπλοστάσιο με πυρηνικά όπλα για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους σε περίπτωση που οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους ξεκινώντας έναν ακόμα πόλεμο.
Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να χρειάζεται τα πυρηνικά όπλα περισσότερο από τη Βόρειο Κορέα. Οι Αμερικανοί που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, με τις ειδήσεις που τους σερβίρουν το FOX και το CNN, μπορεί να έχουν άλλη άποψη γι’ αυτό το θέμα, αλλά αν ένα εχθρικό κράτος ανέπτυσσε μεταφερόμενες ομάδες κρούσης στα ανοιχτά των ακτών της Καλιφόρνια, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε μεγάλα πολεμικά παιχνίδια στα σύνορα με το Μεξικό, (με τη ρητή πρόθεση να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό) τότε ίσως να έβλεπαν διαφορετικά τα πράγματα. Ίσως να καταλάβαιναν την αξία του να έχεις μερικά πυρηνικά για να αποτρέψειςτην όποια ανόητη ενέργεια αυτού του εχθρικού κράτους.
Και, για να είμαστε ειλικρινείς, ο μόνος λόγος για τον οποίο ο ΚιμΓιονΟυν δεν έχει συναντήσει ακόμα τον Σαντάμ και τον Καντάφι στο υπερπέραν, είναι επειδή α) η Βόρειος Κορέα δεν κάθεται πάνω σε μια θάλασσα πετρελαίου και β) οι Βορειοκορεάτες έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν τη Σεούλ, την Οκινάβα και το Τόκυο σε μια έκταση με αποκαΐδια και συντρίμμια. Χωρίς τα όπλα μαζικής καταστροφής του Κιμ, η Πιονγιάνγκ θα είχε αντιμετωπίσει μια προληπτική επίθεση εδώ και πολύ καιρό και ο Κιμ θα είχε την ίδια τύχη με τον Καντάφι. Τα πυρηνικά όπλα είναι το μόνο αντίδοτο στον τυχοδιωκτισμό των ΗΠΑ.
Οι Αμερικανοί πολίτες – που οι ιστορικές τους γνώσεις φτάνουν πίσω μέχρι τα γεγονότα της 9/11 – δεν έχουν ιδέα με ποιον τρόπο διεξάγουν οι ΗΠΑ τους πολέμους τους ή για τις φρικιαστικές σφαγές και την καταστροφή που έχουν προκαλέσει στη ΒΚ. Μια σύντομη υπενθύμιση θα βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε γιατί οι Βορειοκορεάτες ανησυχούν ακόμα για τις ΗΠΑ, παρότι έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια απ’ όταν υπογράφηκε η ανακωχή. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα άρθρο με τίτλο «οι Αμερικάνοι έχουμε ξεχάσει τι κάναμε στη Βόρειο Κορέα» που δημοσιεύθηκε στο VoxWorld:
Σύμφωνα με τον αμερικανό δημοσιογράφο BlaineHarden, ο πτέραρχος CurtisLeMay, επικεφαλής των αεροπορικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κορέα, είπε στο Γραφείο Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας το 1984: «σε μια περίοδο περίπου 3 ετών, σκοτώσαμε κάπου το 20% του πληθυσμού». Ο DeanRusk, υποστηρικτής του πολέμου και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών, είπε ότι οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν «οτιδήποτε κινούνταν στη Βόρειο Κορέα, κάθε πέτρα πάνω στην πέτρα». Όταν τελείωσαν οι στόχοι στα αστικά κέντρα, σε μεταγενέστερα στάδια του πολέμου, οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν υδροηλεκτρικά και αρδευτικά φράγματα, πλημμυρίζοντας τα χωράφια και καταστρέφοντας τις καλλιέργειες….
«Στις 3 Ιανουαρίου στις 10:30 π.μ. ένας στόλος 82 ιπτάμενων φρουρίων άδειασαν το θανατηφόρο φορτίο τους στην πόλη της Πιονγιάνγκ… Εκατοντάδες τόνοι βόμβες και εμπρηστικό υλικό έπεσε αυτοστιγμεί στην πόλη, προκαλώντας εξοντωτικές πυρκαγιές, οι υπερατλαντικοί βάρβαροι βομβάρδισαν την πόλη με βόμβες βραδείας ανάφλεξης οι οποίες εκρήγνυντο κατά διαστήματα για μια ολόκληρη ημέρα, και ήταν αδύνατον οι άνθρωποι να βγουν στο δρόμο. Ολόκληρη η πόλη καιγόταν, είχε τυλιχτεί στις φλόγες, για δύο μέρες. Μέχρι τη δεύτερη μέρα, 7.812 σπίτια είχαν καεί. Οι Αμερικανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν είχαν απομείνει στρατιωτικοί στόχοι στην Πιονγιάνγκ….
Ο αριθμός των κατοίκων της Πιονγιάνγκ που σκοτώθηκαν από θραύσματα βομβών, κάηκαν ζωντανοί ή πνίγηκαν στον καπνό, είναι ανυπολόγιστος… Κάπου 50.000 άνθρωποι έμειναν ζωντανοί στην πόλη, η οποία πριν τον πόλεμο αριθμούσε τους 500.000 κατοίκους.» («Americans have forgotten what we did to North Korea»,Vox World)
Οι ΗΠΑ σκότωσαν 2 εκατομμύρια ανθρώπους σε μια χώρα που δεν αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική τους ασφάλεια. Όπως το Βιετνάμ, έτσι και ο πόλεμος της Κορέας δεν ήταν παρά μια προπόνηση από αυτές που κατά καιρούς κάνουν οι ΗΠΑ, όποτε βαριούνται, ή χρειάζονται κάποια απομακρυσμένη περιοχή για να δοκιμάσουν τα νέα τους οπλικά συστήματα. Οι ΗΠΑ δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν από την επιθετικότητά τους στην Κορεατική χερσόνησο, ήταν ένα μείγμα αυτοκρατορικής επιρροής και καθαρής κακίας από αυτά που έχουμε δει πολλές φορές και κατά το παρελθόν. Σύμφωνα με το Asia-PasificJournal:
Επαναλαμβάνουμε: «Δεξαμενές, αρδευτικά φράγματα, ορυζώνες, υδροηλεκτρικά φράγματα» όλα στόχοι των ναπάλμ, όλα βομβαρδισμένα απ’ άκρη σ΄ άκρη, όλα ισοπεδωμένα. Τίποτα δεν χαρίστηκε. Ό,τι κινούνταν πυροβολούνταν, ό,τι ήταν ακίνητο βομβαρδιζόταν. Οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να κερδίσουν, οπότε μετέτρεψαν τη χώρα σε έναν μη κατοικήσιμο σκουπιδότοπο. «Ας πεινάσουν, ας παγώσουν, ας τρώνε χόρτα, ρίζες και ποντίκια για να επιβιώσουν. Ας κοιμούνται σε χαντάκια και ας βρίσκουν καταφύγιο σε ερείπια. Τι μας νοιάζει; Είμαστε η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. God bless America.»
Έτσι κανονίζει τις δουλειές της η Ουάσιγκτον και τίποτα δεν έχει αλλάξει, από τότε που το Έβδομο Τάγμα Ιππικού ξεκλήρισε 150 άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο Wounded Knee, πάνω από έναν αιώνα πριν. Οι Ινδιάνοι Λακότα Σιου, στο PineRidge είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οι Βορειοκορεάτες, ή οι Βιετναμέζοι, ή οι Νικαραγουανοί, ή οι Ιρακινοί και πάει λέγοντας… και πάει λέγοντας… Όποιος μπαίνει στο δρόμο του Μπάρμπα-Σαμ καταλήγει στον Καιάδα. Τελεία.
Η αγριότητα των Αμερικανών απέναντι στους Βορειοκορεάτες άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον ψυχισμό του κόσμου. Με οποιοδήποτε κόστος, η Βόρειος Κορέα δεν μπορεί να επιτρέψει ένα παρόμοιο σενάριο να επαναληφθεί στο μέλλον. Με οποιοδήποτε κόστος, πρέπει να είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αν αυτό σημαίνει πυρηνικά, ας είναι. Η αυτοπροστασία είναι πρώτη προτεραιότητα.
Υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτή η άσκοπη διαμάχη ανάμεσα στην Πιονγιάνγκ και την Ουάσιγκτον, να πέσουν οι φράχτες και να οικοδομηθεί εμπιστοσύνη;
Φυσικά και υπάρχει. Οι ΗΠΑ πρέπει να φερθούν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας με σεβασμό και να τηρήσουν την υπόσχεσή τους. Ποια υπόσχεση;
Την υπόσχεση να φτιάξουν στη ΒΚ δύο αντιδραστήρες ελαφρού ύδατος, που θα παρέχουν φως και θέρμανση στους κατοίκους, σε αντάλλαγμα με το σταμάτημα του προγράμματος πυρηνικών εξοπλισμών. Δεν θα διαβάσετε γι’ αυτήν τη συμφωνία στα δυτικά ΜΜΕ, επειδή αυτά λειτουργούν ως φερέφωνα της προπαγάνδας του πενταγώνου. Δεν έχουν συμφέρον από την προώθηση ειρηνικών λύσεων. Αυτό που εμπορεύονται είναι πόλεμος και πάλι πόλεμος.
Η Βόρειος Κορέα θέλει η Αμερική να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, βάσει του Πλαισίου Συμφωνίας του 1994. Αυτό είναι όλο. Απλώς, από τη μεριά σου, κράτα το λόγο σου. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό;
Ιδού πώς το παρουσίασε ο Τζίμμυ Κάρτερ, σε ένα σημείωμά του στην Ουάσιγκτον Ποστ (24 Νοεμβρίου 2010):
«… το Σεπτέμβρη του 2005, μια συμφωνία… επαναβεβαίωσε τις βασικές προϋποθέσεις της συμφωνίας του 1994. Το κείμενο περιελάμβανε την αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής χερσονήσου, μια δέσμευση μη επίθεσης από τις ΗΠΑ και βήματα ώστε να αναπτυχθεί μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, σε αντικατάσταση της ανακωχής μεταξύ ΗΠΑ – Βορείου Κορέας – Κίνας, που είναι σε ισχύ από το 1953. Δυστυχώς, καμία σημαντική πρόοδος δεν έχει επιτευχθεί από το 2005…
«Τον περασμένο Ιούλιο, προσκλήθηκα στην Πιονγιάνγκ, για να εξασφαλίσω την απελευθέρωση ενός αμερικανού, του Aijalon Gomes, με την προϋπόθεση ότι κατά την επίσκεψή μου θα διέθετα τον απαιτούμενο χρόνο για ουσιαστικές συνομιλίες με Βορειοκορεάτες αξιωματούχους. Μου εξέφρασαν λεπτομερώς την επιθυμία τους να προχωρήσουν σε μια αποπυρηνικοποιημένη Κορεατική χερσόνησο και μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, βασισμένη στη συμφωνία του 1994 και τους όρους που υιοθετήθηκαν από τις έξι δυνάμεις το 2005…
«Οι αξιωματούχοι της Βόρειας Κορέας έδωσαν το ίδιο μήνυμα και σε άλλους αμερικανούς επισκέπτες και επέτρεψαν σε πυρηνικούς ειδικούς την πρόσβαση σε εξελιγμένες εγκαταστάσεις καθαρισμού ουρανίου. Οι ίδιοι αυτοί αξιωματούχοι μου διατύπωσαν ξεκάθαρα ότι θα έβαζαν «στο τραπέζι» και αυτήν τη συστοιχία φυγοκεντρητών, παρόλο που ο καθαρισμός ουρανίου – μια πολύ αργή διαδικασία – δεν καλυπτόταν από τη συμφωνία του 1994.
«Η Πιονγιάνγκ στέλνει σταθερά το μήνυμα ότι μέσα από απευθείας συνομιλίες με τις ΗΠΑ, είναι έτοιμη να καταλήξει σε συμφωνία και να σταματήσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, να μπουν όλα υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) και να καταλήξουμε σε μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, σε αντικατάσταση της προσωρινής ανακωχής του 1953. Πρέπει να το εξετάσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτήν την προσφορά. Η ατυχής εναλλακτική είναι η Β. Κορέα να πάρει ό,τι μέτρα θεωρούν απαραίτητα για να αμυνθούν απέναντι σε αυτό που φοβούνται περισσότερο: μια στρατιωτική επίθεση υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ, μαζί με προσπάθειες για αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος.» (“North Korea’s consistent message to the U.S.”, President Jimmy Carter, Washington Post)
Η Βόρειος Κορέα θέλει η Αμερική να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, βάσει του Πλαισίου Συμφωνίας του 1994. Αυτό είναι όλο. Απλώς, από τη μεριά σου, κράτα το λόγο σου. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό;
Ιδού πώς το παρουσίασε ο Τζίμμυ Κάρτερ, σε ένα σημείωμά του στην Ουάσιγκτον Ποστ (24 Νοεμβρίου 2010):
«… το Σεπτέμβρη του 2005, μια συμφωνία… επαναβεβαίωσε τις βασικές προϋποθέσεις της συμφωνίας του 1994. Το κείμενο περιελάμβανε την αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής χερσονήσου, μια δέσμευση μη επίθεσης από τις ΗΠΑ και βήματα ώστε να αναπτυχθεί μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, σε αντικατάσταση της ανακωχής μεταξύ ΗΠΑ – Βορείου Κορέας – Κίνας, που είναι σε ισχύ από το 1953. Δυστυχώς, καμία σημαντική πρόοδος δεν έχει επιτευχθεί από το 2005…
«Τον περασμένο Ιούλιο, προσκλήθηκα στην Πιονγιάνγκ, για να εξασφαλίσω την απελευθέρωση ενός αμερικανού, του Aijalon Gomes, με την προϋπόθεση ότι κατά την επίσκεψή μου θα διέθετα τον απαιτούμενο χρόνο για ουσιαστικές συνομιλίες με Βορειοκορεάτες αξιωματούχους. Μου εξέφρασαν λεπτομερώς την επιθυμία τους να προχωρήσουν σε μια αποπυρηνικοποιημένη Κορεατική χερσόνησο και μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, βασισμένη στη συμφωνία του 1994 και τους όρους που υιοθετήθηκαν από τις έξι δυνάμεις το 2005…
«Οι αξιωματούχοι της Βόρειας Κορέας έδωσαν το ίδιο μήνυμα και σε άλλους αμερικανούς επισκέπτες και επέτρεψαν σε πυρηνικούς ειδικούς την πρόσβαση σε εξελιγμένες εγκαταστάσεις καθαρισμού ουρανίου. Οι ίδιοι αυτοί αξιωματούχοι μου διατύπωσαν ξεκάθαρα ότι θα έβαζαν «στο τραπέζι» και αυτήν τη συστοιχία φυγοκεντρητών, παρόλο που ο καθαρισμός ουρανίου – μια πολύ αργή διαδικασία – δεν καλυπτόταν από τη συμφωνία του 1994.
«Η Πιονγιάνγκ στέλνει σταθερά το μήνυμα ότι μέσα από απευθείας συνομιλίες με τις ΗΠΑ, είναι έτοιμη να καταλήξει σε συμφωνία και να σταματήσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, να μπουν όλα υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) και να καταλήξουμε σε μια μόνιμη συμφωνία ειρήνης, σε αντικατάσταση της προσωρινής ανακωχής του 1953. Πρέπει να το εξετάσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτήν την προσφορά. Η ατυχής εναλλακτική είναι η Β. Κορέα να πάρει ό,τι μέτρα θεωρούν απαραίτητα για να αμυνθούν απέναντι σε αυτό που φοβούνται περισσότερο: μια στρατιωτική επίθεση υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ, μαζί με προσπάθειες για αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος.» (“North Korea’s consistent message to the U.S.”, President Jimmy Carter, Washington Post)
Η ομάδα του Τραμπ συνεχίζει μια πολιτική η οποία έχει αποτύχει εδώ και 63 χρόνια και ξεκάθαρα υπονομεύει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, θέτοντας τους πολίτες της Αμερικής σε άμεσο κίνδυνο. Κι όλα αυτά, γιατί;
Για να διατηρήσει την εικόνα του «σκληρού τύπου», να πείσει τους ανθρώπους ότι οι ΗΠΑ δεν διαπραγματεύονται με τις πιο αδύναμες χώρες, να αποδείξει στον κόσμο ότι «ό,τι λένε οι ΗΠΑ, ισχύει»; Αυτό είναι; Είναι η εικόνα πιο σημαντική από μια πιθανή πυρηνική καταστροφή;
Οι σχέσεις με τη Βόρειο Κορέα μπορούν να ομαλοποιηθούν, οι οικονομικοί δεσμοί να δυναμώσουν, η εμπιστοσύνη να αποκατασταθεί και η πυρηνική απειλή να εξαλειφθεί. Η κατάσταση με τη Βόρειο Κορέα δεν χρειάζεται να είναι κρίσιμη, μπορεί να διορθωθεί. Χρειάζεται μια αλλαγή της πολιτικής, λίγο πάρε-δώσε και οι ηγέτες να επιθυμούν την ειρήνη περισσότερο από ότι τον πόλεμο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου