Ο Ραχόι πίσω από τις επιθέσεις στην Καταλονία;
Νέες διαστάσεις στις επιθέσεις που συγκλόνισαν το καλοκαίρι την Καταλονία δίνει η αποκάλυψη της ισπανικής συντηρητικής εφημερίδας El Pais για τις σχέσεις του εγκεφάλου των επιθέσεων, ιμάμη Αμπντελμπακί Ες Σατί με τις ισπανικές μυστικές υπηρεσίες.
Να θυμίσουμε ότι οι αιματηρές επιθέσεις που στοίχισαν τη ζωή συνολικά σε 14 άτομα σημειώθηκαν στο κέντρο της Βαρκελώνης και λίγες ώρες αργότερα στο θέρετρο Καμπρίλς την Πέμπτη 17 Αυγούστου, ενώ το επερχόμενο δημοψήφισμα βρισκόταν στο κέντρο των πολιτικών ζυμώσεων και εξελίξεων.
Η συσχέτιση των δύο αυτών θεμάτων (τρομοκρατική επίθεση και δημοψήφισμα) ήταν άμεση στον Τύπο εκείνων των ημερών. Η El Pais ενδεικτικά, που παραβίασε κάθε αρχή αμεροληψίας και αντικειμενικότητας στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, έγραφε στις 18 Αυγούστου (εδώ το πλήρες άρθρο) ότι μετά την επίθεση του 2004 στη Μαδρίτη, όταν σκοτώθηκαν 193 άνθρωποι, «η Ισπανία έχει καταφέρει να αποφύγει την τρομοκρατική βία. Λόγω της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας και του δικαστικού συστήματος, τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, τις αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες και τη συνεργασία της αστυνομίας σε διεθνές επίπεδο η Ισπανία έχει πετύχει να συγκρατήσει μια απειλή που η επίθεση της Πέμπτης μας θυμίζει ότι είναι ακόμη πολύ πραγματική».
Και για όποιον δεν αντιλήφθηκε το υπονοούμενο (ότι πιθανή ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας ισοδυναμεί με αύξηση του κινδύνου τρομοκρατικών επιθέσεων) συνέχιζε με τα εξής η εφημερίδα που μετατράπηκε σε τυφλό όργανο του Ραχόι και του φρανκικού παρακράτους, αναφερόμενη πάντα στις επιθέσεις του Αυγούστου:
«Μια επίθεση αυτού του μεγέθους θα έπρεπε να αποτελέσει κάλεσμα αφύπνισης για τους Καταλανούς πολιτικούς, περιλαμβανομένης της περιφερειακής κυβέρνησης, του κοινοβουλίου και των φιλο-ανεξαρτησιακών κινημάτων που έχουν μετατρέψει τη φαντασία της ανεξαρτησίας τα τελευταία χρόνια στο μοναδικό ζήτημα της πολιτικής ατζέντας της Καταλονίας. Είναι καιρός να ξεφορτωθούν τις δημοκρατικές ανοησίες, την κατάφωρη παραβίαση του νόμου, τα παιχνίδια, τις τακτικές και τον πολιτικό οπορτουνισμό… Η μάχη ενάντια στην τρομοκρατία απαιτεί πλήρη συνεργασία και μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια μεταξύ των διάφορων αρχών και των δυνάμεων ασφαλείας. Κι αυτού του είδους η συνεργασία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ των διάφορων επιπέδων κυβέρνησης και κρατικών οργάνων»! Όλα αυτά, που αποτελούσαν την επιτομή της πολιτικής εκμετάλλευσης ενός δραματικού γεγονότος, γράφονταν μια μέρα μετά την τυχαία υποτίθεται επίθεση…
Κι ερχόμαστε την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου οπότε η ίδια εφημερίδα με ένα νέο δημοσίευμα (εδώ περισσότερα) αποκάλυψε πώς ο ιμάμης – εγκέφαλος των τρομοκρατών διατηρούσε δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας! Να σημειωθεί μάλιστα ότι ο ίδιος σκοτώθηκε σε μια έκρηξη σπίτι του ενώ κατασκεύαζε εκρηκτικά – αυτή ήταν η επίσημη αιτιολογία την οποία ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει από κει που βρίσκεται. Επιπλέον, οι ισπανικές αρχές πληροφοριών αρνήθηκαν να απαντήσουν στο κατά πόσο ο γεννημένος στο Μαρόκο ιμάμης, που πιθανότατα στρατολογήθηκε στη φυλακή, αμειβόταν ή όχι από το βαθύ ισπανικό κράτος. Απάντηση που προκαλεί περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσα λύνει δεδομένου ότι αν δεν πληρωνόταν από τις μυστικές υπηρεσίες θα το δήλωναν και δημόσια…
Η αποκάλυψη των άμεσων σχέσεων του ισπανικού κράτους με την ισλαμική τρομοκρατία φέρνει στην επιφάνεια τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αξιοποιούν τους φονταμενταλιστές είτε ωθώντας τους στην ανάληψη τρομοκρατικής δράσης είτε αφήνοντας τους να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους χωρίς να ενεργοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς∙ λειτουργώντας δηλαδή σαν χρήσιμοι ηλίθιοι. Κι όλα αυτά προκειμένου τα κράτη να επιβάλλουν τις πολιτικές τους προτεραιότητες που ως κοινή συνισταμένη έχουν την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή ενός αστυνομικού κράτους, όπως το έχουμε δει να ξεπροβάλλει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μετά από κάθε «τρομοκρατικό» χτύπημα: Στο Παρίσι το 2015, στις Βρυξέλλες, τη Νίκαια και το Βερολίνο το 2016 και στο Μάντσεστερ και τη Βαρκελώνη το 2017.
Πόσες από αυτές τις επιθέσεις έγιναν εν αγνοία των ευρωπαϊκών αρχών ασφαλείας όπως και πόσες επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν κατ’ εντολήν ή την ανοχή τους πιθανότατα δε θα μάθουμε ποτέ. Στις μέρες μας, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, αυτά τα κέντρα έχουν μονωθεί από κάθε κοινοβουλευτικό ή άλλο έλεγχο, με τη συναίνεση των κυβερνήσεων που όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε άβουλους διαχειριστές, εκχωρώντας τον έλεγχο σε αυτές τις υπηρεσίες είτε στο Βερολίνο, είτε πολύ συχνότερα στα υπερατλαντικά κέντρα. Κι εδώ οι αποκαλύψεις των Σνόουντεν και Ασάντζ πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Αυτό που ωστόσο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι το σχέδιο επιβολής ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού με δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό μανδύα προωθήθηκε παραπέρα, υλοποιήθηκε χωρίς ποτέ κανένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος να το έχει εξαγγείλει στο προεκλογική του πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» έπρεπε να εφευρεθούν. Είτε για να γίνει πιο αυταρχική η νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών είτε για να δικαιολογηθούν στη λαϊκή συνείδηση οι επεκτατικοί, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, όπως εν προκειμένω έκανε ο Αθνάρ συμμετέχοντας στην παντελώς απονομιμοποιημένη στη λαϊκή συνείδηση «συμμορία των προθύμων» του Μπους.
Έτσι, οι δε κυβερνήσεις (του Ραχόι, του Ολάντ, της Μέρκελ και της Μέι) από θύτες και πρωταγωνιστές άδικων και ταξικών πολιτικών εμφανίστηκαν ως θύματα εξωτερικών και ασύμμετρων απειλών, που κλήθηκαν να λάβουν περιοριστικά μέτρα παρά, υποτίθεται, τη θέλησή τους.… Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιβλέπει και συντονίζει όλους αυτούς τους σκοτεινούς και αδιαπέραστους στον δημοκρατικό έλεγχο, εγκληματικούς και προβοκατόρικους μηχανισμούς συνεχίζει να εμφανίζεται ως λίκνο κι εγγυητής της δημοκρατίας, όταν εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε νεκροθάφτη της!
Η συσχέτιση των δύο αυτών θεμάτων (τρομοκρατική επίθεση και δημοψήφισμα) ήταν άμεση στον Τύπο εκείνων των ημερών. Η El Pais ενδεικτικά, που παραβίασε κάθε αρχή αμεροληψίας και αντικειμενικότητας στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, έγραφε στις 18 Αυγούστου (εδώ το πλήρες άρθρο) ότι μετά την επίθεση του 2004 στη Μαδρίτη, όταν σκοτώθηκαν 193 άνθρωποι, «η Ισπανία έχει καταφέρει να αποφύγει την τρομοκρατική βία. Λόγω της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας και του δικαστικού συστήματος, τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, τις αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες και τη συνεργασία της αστυνομίας σε διεθνές επίπεδο η Ισπανία έχει πετύχει να συγκρατήσει μια απειλή που η επίθεση της Πέμπτης μας θυμίζει ότι είναι ακόμη πολύ πραγματική».
Και για όποιον δεν αντιλήφθηκε το υπονοούμενο (ότι πιθανή ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας ισοδυναμεί με αύξηση του κινδύνου τρομοκρατικών επιθέσεων) συνέχιζε με τα εξής η εφημερίδα που μετατράπηκε σε τυφλό όργανο του Ραχόι και του φρανκικού παρακράτους, αναφερόμενη πάντα στις επιθέσεις του Αυγούστου:
«Μια επίθεση αυτού του μεγέθους θα έπρεπε να αποτελέσει κάλεσμα αφύπνισης για τους Καταλανούς πολιτικούς, περιλαμβανομένης της περιφερειακής κυβέρνησης, του κοινοβουλίου και των φιλο-ανεξαρτησιακών κινημάτων που έχουν μετατρέψει τη φαντασία της ανεξαρτησίας τα τελευταία χρόνια στο μοναδικό ζήτημα της πολιτικής ατζέντας της Καταλονίας. Είναι καιρός να ξεφορτωθούν τις δημοκρατικές ανοησίες, την κατάφωρη παραβίαση του νόμου, τα παιχνίδια, τις τακτικές και τον πολιτικό οπορτουνισμό… Η μάχη ενάντια στην τρομοκρατία απαιτεί πλήρη συνεργασία και μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια μεταξύ των διάφορων αρχών και των δυνάμεων ασφαλείας. Κι αυτού του είδους η συνεργασία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ των διάφορων επιπέδων κυβέρνησης και κρατικών οργάνων»! Όλα αυτά, που αποτελούσαν την επιτομή της πολιτικής εκμετάλλευσης ενός δραματικού γεγονότος, γράφονταν μια μέρα μετά την τυχαία υποτίθεται επίθεση…
Κι ερχόμαστε την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου οπότε η ίδια εφημερίδα με ένα νέο δημοσίευμα (εδώ περισσότερα) αποκάλυψε πώς ο ιμάμης – εγκέφαλος των τρομοκρατών διατηρούσε δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας! Να σημειωθεί μάλιστα ότι ο ίδιος σκοτώθηκε σε μια έκρηξη σπίτι του ενώ κατασκεύαζε εκρηκτικά – αυτή ήταν η επίσημη αιτιολογία την οποία ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει από κει που βρίσκεται. Επιπλέον, οι ισπανικές αρχές πληροφοριών αρνήθηκαν να απαντήσουν στο κατά πόσο ο γεννημένος στο Μαρόκο ιμάμης, που πιθανότατα στρατολογήθηκε στη φυλακή, αμειβόταν ή όχι από το βαθύ ισπανικό κράτος. Απάντηση που προκαλεί περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσα λύνει δεδομένου ότι αν δεν πληρωνόταν από τις μυστικές υπηρεσίες θα το δήλωναν και δημόσια…
Η αποκάλυψη των άμεσων σχέσεων του ισπανικού κράτους με την ισλαμική τρομοκρατία φέρνει στην επιφάνεια τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αξιοποιούν τους φονταμενταλιστές είτε ωθώντας τους στην ανάληψη τρομοκρατικής δράσης είτε αφήνοντας τους να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους χωρίς να ενεργοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς∙ λειτουργώντας δηλαδή σαν χρήσιμοι ηλίθιοι. Κι όλα αυτά προκειμένου τα κράτη να επιβάλλουν τις πολιτικές τους προτεραιότητες που ως κοινή συνισταμένη έχουν την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή ενός αστυνομικού κράτους, όπως το έχουμε δει να ξεπροβάλλει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μετά από κάθε «τρομοκρατικό» χτύπημα: Στο Παρίσι το 2015, στις Βρυξέλλες, τη Νίκαια και το Βερολίνο το 2016 και στο Μάντσεστερ και τη Βαρκελώνη το 2017.
Πόσες από αυτές τις επιθέσεις έγιναν εν αγνοία των ευρωπαϊκών αρχών ασφαλείας όπως και πόσες επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν κατ’ εντολήν ή την ανοχή τους πιθανότατα δε θα μάθουμε ποτέ. Στις μέρες μας, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, αυτά τα κέντρα έχουν μονωθεί από κάθε κοινοβουλευτικό ή άλλο έλεγχο, με τη συναίνεση των κυβερνήσεων που όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε άβουλους διαχειριστές, εκχωρώντας τον έλεγχο σε αυτές τις υπηρεσίες είτε στο Βερολίνο, είτε πολύ συχνότερα στα υπερατλαντικά κέντρα. Κι εδώ οι αποκαλύψεις των Σνόουντεν και Ασάντζ πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Αυτό που ωστόσο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι το σχέδιο επιβολής ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού με δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό μανδύα προωθήθηκε παραπέρα, υλοποιήθηκε χωρίς ποτέ κανένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος να το έχει εξαγγείλει στο προεκλογική του πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» έπρεπε να εφευρεθούν. Είτε για να γίνει πιο αυταρχική η νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών είτε για να δικαιολογηθούν στη λαϊκή συνείδηση οι επεκτατικοί, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, όπως εν προκειμένω έκανε ο Αθνάρ συμμετέχοντας στην παντελώς απονομιμοποιημένη στη λαϊκή συνείδηση «συμμορία των προθύμων» του Μπους.
Έτσι, οι δε κυβερνήσεις (του Ραχόι, του Ολάντ, της Μέρκελ και της Μέι) από θύτες και πρωταγωνιστές άδικων και ταξικών πολιτικών εμφανίστηκαν ως θύματα εξωτερικών και ασύμμετρων απειλών, που κλήθηκαν να λάβουν περιοριστικά μέτρα παρά, υποτίθεται, τη θέλησή τους.… Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιβλέπει και συντονίζει όλους αυτούς τους σκοτεινούς και αδιαπέραστους στον δημοκρατικό έλεγχο, εγκληματικούς και προβοκατόρικους μηχανισμούς συνεχίζει να εμφανίζεται ως λίκνο κι εγγυητής της δημοκρατίας, όταν εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε νεκροθάφτη της!
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου