Η "Επιχείρηση ODESSA" σε νέα έκδοση;

Είναι εντυπωσιακό ότι η τύχη των πιο φανατικών μελών κάποιων από τις σακατεμένες μονάδες του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) θυμίζει καταστάσεις του τέλους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Τότε, ήταν οι ναζί φυγάδες που κάποιοι τους βοηθούσαν να κρυφτούν για να τους χρησιμοποιήσουν ξανά κάποια στιγμή στο μέλλον, τώρα είναι οι πιστοί στο ΙΚ.

Κανείς δεν ξέρει πού έχουν πάει τα "μεγάλα κεφάλια" και τα στελέχη του ΙΚ. Οι πιο έμπειροι αξιωματούχοι της τρομοκρατικής οργάνωσης, πολλές φορές ολόκληρα αποσπάσματά της, ξαφνικά εξαφανίζονταν από τη Συρία και το Ιράκ, σαν να είχαν λιώσει μέσα στην άμμο της ερήμου. Μετά, ως δια μαγείας, εμφανίζονταν στη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Σουδάν ή το Αφγανιστάν, κοντά στους βομβιστές στην Κεντρική Ασία ή τη Ρωσία, ή στην κινέζικη επαρχία Xinjiang. Προφανώς, κάποια κανάλια λειτουργούν πολύ καλά και τους επιτρέπουν να μετακινούνται από τόπο σε τόπο, κάτι που μόνο από ένα ισχυρό κράτος μπορεί να οργανωθεί. Δεδομένου ότι οι τρομοκράτες του ΙΚ που εμφανίζονται στα διάφορα μέρη του κόσμου προέρχονται κυρίως από τις περιοχές της ανατολικής Συρίας που είναι υπό αμερικανικό έλεγχο, υποθέτουμε ότι αυτό το κράτος πρέπει να είναι οι ΗΠΑ. Και κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτοφανές στην ιστορία των ΗΠΑ.

Η επιχείρηση ODESSA (Οργανισμός των Πρώην Μελών των SS), η οποία σχεδιάστηκε για να μεταφέρει στελέχη των SS από την κατεστραμένη από τον πόλεμο Γερμανία στη Μέση Ανατολή, αλλά και στη Νότια και τη Βόρεια Αμερική, υπήρξε ένα καυτό θέμα στην εποχή της.

Το περίφημο μυθιστόρημα του Frederick Forsyth, "Φάκελος ODESSA" και η ταινία του 1974 με τον ίδιο τίτλο, έδωσε τροφή στη φαντασία του κοινού σχετικά με αυτό το ιστορικό γεγονός. Οι σύμμαχοι ονόμαζαν αυτά τα κανάλια εκκένωσης "ratlines" (καραβόσκοινα), αλλά οι ίδιοι οι αξιωματικοί των SS είχαν βρει ένα πιο ποιητικό όνομα για τους δρόμους διαφυγής τους: "Πλέοντας προς τις Νότιες Θάλασσες".

Πολλοί από τους πρώην αξιωματικούς των SS αξιοποιήθηκαν αργότερα, στις πρώτες γραμμές του ψυχρού πολέμου. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε να συμβαίνει και τώρα με τους μαχητές του ΙΚ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι προσπάθειες να έρθουν και να εγκατασταθούν οι Γερμανοί Ναζί στις ΗΠΑ, ξεκίνησαν εν αγνοία του Προέδρου Ρούσβελτ. Τα γρανάζια μπήκαν σε κίνηση από το Joint Chiefs of Staff των ΗΠΑ, το οποίο ξεκίνησε την "Επιχείρηση Συνδετήρας" (Operation Paperclip) με λίγη βοήθεια από τις μυστικές υπηρεσίες. Ένα από αυτά τα σχήματα, ήταν η ίδρυση του Οργανισμού Γκέλεν, στον οποίο στρατολογήθηκαν Ναζί κατάσκοποι, για να μετεξελιχθεί αργότερα στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Οι στρατιώτες είναι, κατά κανόνα, περισσότερο πραγματιστές, παρά ιδεολόγοι. Την αντίταξη του ενός εχθρού εναντίον του άλλου, δεν τη βλέπουν ως πράξη ανήθικη, αλλά μάλλον ως παράδειγμα εξαιρετικής στρατηγικής ευφυίας. Υπολογίζεται ότι περίπου 30.000 άτομα πέρασαν συνολικά, μέσω αυτών των "καραβόσκοινων", πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στις ΗΠΑ.

Τ0 2006, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ εκπόνησε μια λεπτομερή αναφορά, 600 σελίδων, γι' αυτό το θέμα. Παρόλο που δεν δημοσιοποιήθηκε στο ευρύ κοινό, οι New York Times την απέκτησαν και τη δημοσίευσαν στην ιστοσελίδα τους, το 2010. Από την εξέταση της αναφοράς, οι NYT κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μετά τον ΒΠΠ, οι αρχηγοί της κατασκοπίας των ΗΠΑ δημιούργησαν ένα "ασφαλές καταφύγιο" στις ΗΠΑ για πολλούς Ναζί εγκληματίες πολέμου και τους συνεργούς τους.

Το Υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας έχει επανειλημμένα εκδώσει ανακοινώσεις, για πολλές "παραδοξότητες" στον τρόπο με τον οποίο οι αμερικανοί σύμβουλοι και οι σύμμαχοί τους στον Συριακό Δημοκρατικό Στρατό (SDF) πολέμησαν το ΙΚ στην ανατολική όχθη του Ευφράτη. Για παράδειγμα: η χρήση ελικοπτέρων για να τραβήξουν διοικητές του ΙΚ έξω από τις πολιορκημένες περιοχές, η απρόσμενη απελευθέρωση των κύριων στρατιωτικών αποσπασμάτων του ΙΚ από τις πόλεις, και η προώθηση των μαχητών που παραδόθηκαν στον Νέο Συριακό Στρατό. Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: για την πλειοψηφία των πιστών στο ΙΚ που μπήκαν στον νέο στρατό από τα πεδία μάχης, κάπου εδώ τα ίχνη τους χάνονται.




Ο πρώην εκπρόσωπος και τρίτος τη τάξει του SDF, ο Ταλάλ Σίλο, προτού το σκάσει για την Τουρκία, στα τέλη του 2017, αποκάλυψε σημαντικές αποδείξεις για συμφωνίες μεταξύ του Πενταγώνου και των διοικητών του ΙΚ.

Σε συνέντευξή του στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε περιπτώσεις στις οποίες τρομοκράτες του ΙΚ επανατοποθετήθηκαν, υπό τις κατευθύνσεις πρακτόρων που εκπροσωπούσαν αμερικανούς διοικητές, τους οποίους κατονόμασε: τον Διοικητή της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ, στρατηγό Raymond Thomas, τον Διοικητή της USCENTCOM, στρατηγό Joseph Votel και τον επικεφαλής της επιχείρησης "Έμφυτη Αποφασιστικότητα" (Inherent Resolve), στρατηγό Stephen Townsend. Στο πεδίο, ο κύριος "εγκέφαλος" ήταν ο Ειδικός Προεδρικός Απεσταλμένος, Brett McGurk.

Ο Ταλάλ Σίλο αναφέρει, για παράδειγμα, περιστατικά στα οποία - με επιμονή των αμερικανών - επιτράπηκε ασφαλής δίοδος σε 2.000 μαχητές του ΙΚ για να φύγουν από το Μανμπίζ και σε 500 για να φύγουν από την Τάμπκα. Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός ήταν ένα έξυπνο "θεατράκι" που στήθηκε στη Ράκκα, στο πνεύμα του εγχειριδίου πεδίου για ειδικές επιχειρήσεις του αμερικανικού στρατού. Ο Ταλάλ Σίλο ισχυρίζεται πως οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι οι δυνάμεις του Άσαντ θα έφταναν στο Ντέιρ Ες Ζορ σε έξι εβδομάδες. Όταν όμως φάνηκε ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις κινούνταν πιο γρήγορα, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ απαίτησαν από τον SDF να απελευθερώσει τρομοκράτες από τη Ράκκα και να τους στείλει προς το Αμπού Καμάλ για να αναχαιτίσουν τις κυβερνητικές δυνάμεις. Με τη συμφωνία που διαπραγματεύτηκαν, επετράπη σε μια επιβλητική ομάδα 3.500 μαχητών να φύγουν από την πόλη παίρνοντας μαζί τους και ό,τι χρειάζονταν, συμπεριλαμβανομένων και όπλων.

Στη δημόσια ανακοίνωση που έβγαλαν, ισχυρίστηκαν ότι μόνο σε αμάχους επετράπη να φύγουν και ότι 275 πιστοί στο ΙΚ "παραδόθηκαν".

Για να αποδείξουν την ύπαρξη αυτών των 275, έφεραν μια ομάδα ατόμων από τον καταυλισμό Ain Issa, προκειμένου να παίξουν τον ρόλο των μαχητών. Στους δημοσιογράφους δεν επετράπη η πρόσβαση στη Ράκκα, με τη δικαιολογία του κινδύνου αψιμαχιών με τους τρομοκράτες του ΙΚ. Στην πραγματικότητα, δεν έπεσε ούτε μία σφαίρα. Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι από αυτούς τους τρομοκράτες κατευθύνθηκαν σε διαφορετικούς προορισμούς. Πολλοί πήγαν στις περιοχές που απελευθερώθηκαν με την επιχείρηση "Ασπίδα του Ευφράτη". Με άλλα λόγια, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, μπήκαν στην τουρκική ζώνη και από εκεί ήταν ελεύθεροι να πάνε όπου ήθελαν.

Παρόμοια "θεατράκια" μπορεί να σκηνοθετήθηκαν και σε επόμενες αναδιατάξεις των τρομοκρατών. Το ερώτημα είναι, σε ποιο βαθμό εμπλέκεται ο Λευκός Οίκος στους ελιγμούς του Πενταγώνου με τους μαχητές του ΙΚ; Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι, όπως τότε, το 1945, ο στρατός δρα χωρίς την έγκριση του Προέδρου. Αν η Διοίκηση των ΗΠΑ είναι ενήμερη γι΄αυτήν την επιχείρηση και έχει δώσει το πράσινο φως, τότε πρόκειται για ακόμα ένα παράδειγμα στρατηγικής μυωπίας. Κάθε συμμαχία με τον "μαύρο διάβολο" είναι πάντα επικίνδυνη γι' αυτόν που την επιδιώκει.

Πηγή