Οι politically correct μάς απαγορεύουν να πούμε "ανάπηρο" τον ανάπηρο, αλλά σκοτώνουν νεογέννητα, μόνο με την πιθανότητα αναπηρίας

Μια πρόσφατη μελέτη έφερε στο φως την πρακτική της εσκεμμένης ευθανασίας σε νεογέννητα για τα οποία η ιατρική ομάδα έκρινε ότι δεν υπήρχε "καμία ελπίδα για ένα υποφερτό μέλλον". Οι πρακτικές αυτές αφορούσαν στο 10% των νεογνών (0-1 έτους) που πέθαναν στη Φλάνδρα, μεταξύ Σεπτεμβρίου 2016 και Δεκεμβρίου 2017 (δηλ. 24 μωρά). 

Αυτή η πρακτική είναι παράνομη στο Βέλγιο, αλλά καμία αρχή δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ο νόμος επιτρέπει την ευθανασία ενός ανηλίκου μόνο εάν είναι ικανός να κρίνει και έχει τις αισθήσεις του κατά τη στιγμή της αίτησης ευθανασίας. 

Στη διατριβή της, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την εν λόγω μελέτη, η Laure Dombrecht, ερευνήτρια στο Vrije Universiteit Brussel (VUB), αναφέρεται σε παρόμοια μελέτη που διεξήχθη το 1999-2000. Το ποσοστό της ευθανασίας σε νεογέννητα με ένεση θανατηφόρων ουσιών αυξήθηκε από 7 σε 10% από την προηγούμενη αυτή έρευνα. 

Μεταξύ αυτών που θεωρούνται "ιατρικές αποφάσεις για το τέλος της ζωής" και αφορούν το 61% αυτών των μωρών, η μελέτη διακρίνει δύο κατηγορίες: τις αποφάσεις για μη έναρξη ή για διακοπή της "θεραπείας που συντηρεί τη ζωή" (π.χ. αναπνευστήρας), αφενός, και της χορήγησης ορισμένων ουσιών στο μωρό, αφετέρου. Σημειώστε ότι ο όρος ευθανασία δεν εμφανίζεται πουθενά στο άρθρο. 

Όσον αφορά στις προθέσεις του γιατρού, η μελέτη διακρίνει τρεις καταστάσεις. Στο πρώτο σενάριο, ο γιατρός δεν έχει πρόθεση να προκαλέσει ή να επισπεύσει τον θάνατο του μωρού, αλλά εξετάζει τις πιθανές επιπτώσεις της επίσπευσης του θανάτου (π.χ. απόφαση για μη χορήγηση αντιβιοτικών, χορήγηση μορφίνης ή ηρεμιστικών). Το δεύτερο σενάριο συνίσταται στην κατάσταση όπου το πιθανό αποτέλεσμα της επίσπευσης του θανάτου δεν είναι ο πρωταρχικός στόχος, αλλά επιδιώκεται εν μέρει από τον ιατρό. Το τρίτο σενάριο είναι αυτό στο οποίο ο ιατρός σκοπεύει ρητά να προκαλέσει θάνατο (π.χ. ένεση θανατηφόρου μυοχαλαρωτικού). 

Οι γιατροί που έκαναν ευθανασία σε νεογέννητα με θανατηφόρο ένεση ανέφεραν στο 91% των περιπτώσεων ότι ο κύριος λόγος για την πράξη τους ήταν ότι δεν υπήρχε ελπίδα για ένα "υποφερτό μέλλον" για το παιδί. Με άλλα λόγια, τα παιδιά αυτά είχαν πραγματικές πιθανότητες επιβίωσης, αλλά η ιατρική ομάδα - αναμφίβολα σε συμφωνία με τους γονείς τους - έκρινε ότι η ζωή τους δεν άξιζε να τη ζήσουν μέχρι τέλους.

Γιατί οι ιατροί παρεκκλίνουν από το νομικό πλαίσιο όταν πρόκειται για παιδιά που δεν μπορούν να εκφραστούν;

Οι συγγραφείς της μελέτης θέτουν το ζήτημα της ανάγκης ενός πλαισίου για αυτή την "πρακτική", παρόμοιου με το παρεμβατικό πλαίσιο που καθιερώθηκε στις Κάτω Χώρες μέσω του πρωτοκόλλου Gröningen*. Ένα τέτοιο "πλαίσιο" θα σήμαινε στην πραγματικότητα την υπό όρους έγκριση της ιατρικής βρεφοκτονίας.

Πηγή: ieb-eib.org

* Το πρωτόκολλο Gröningen είναι ένα ιατρικό πρωτόκολλο που δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2004 από τον Eduard Verhagen, ιατρικό διευθυντή του παιδιατρικού τμήματος του Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου Groningen (UMCG) στο Groningen της Ολλανδίας. Περιέχει οδηγίες με κριτήρια βάσει των οποίων οι γιατροί μπορούν να εκτελούν "ενεργητικό τερματισμό της ζωής σε βρέφη" (παιδική ευθανασία) χωρίς το φόβο νομικής δίωξης.