Μέτωπο Καναφάνι: Έξω οι βάσεις του ΝΑΤΟ από την Ελλάδα!

«Η μεγαλύτερη μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού των ΗΠΑ στα Βαλκάνια» πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο στην Αλεξανδρούπολη, φέρνοντας την πόλη στην πρώτη γραμμή των αμερικανικών επιχειρήσεων στη Μαύρη Θάλασσα και μετατρέποντάς την, κατά κοινή ομολογία πλέον, σε Σούδα του Βορρά.

Η επιλογή της ελληνικής ελίτ
Η εθελόδουλη ελληνική άρχουσα τάξη θέτει το μεγάλο αφεντικό ως τοποτηρητή, δίνοντάς του τον απόλυτο έλεγχο των πιο ευαίσθητων λωρίδων της ελληνικής επικράτειας. Ως προς το διεθνές της σκέλος, υποστηρίζεται πως η επιλογή αυτή εξασφαλίζει γεωπολιτική ενίσχυση (!) της Ελλάδας, η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε κάποια υποτιθέμενη ελπίδα για μελλοντική απομόνωση της Τουρκίας. Πρόκειται για μια παιδιάστικη, κωμικοτραγική ανάγνωση της διπλωματικής πραγματικότητας, αφού ούτε η μετατροπή μιας χώρας σε απέραντη στρατιωτική βάση άλλης δύναμης αποτελεί μορφή ενίσχυσης, ούτε αυτή σημαίνει με μαθηματική βεβαιότητα απομόνωση του τοπικού ανταγωνιστή, ούτε υπάρχει δεδομένα εθνικό συμφέρον στην αποσταθεροποίηση γειτονικών χωρών. Ως προς το δημόσιο σκέλος, πράγματι μια τέτοια κίνηση εξασφαλίζει στην ελληνική άρχουσα τάξη την αναπαραγωγή της: Όσο εξυπηρετεί με συνέπεια ευρωατλαντικά και αγγλοσιωνιστικά συμφέροντα, οι μυστικές υπηρεσίες που αλωνίζουν θα φροντίζουν να σταματούν οποιαδήποτε οντότητα προσπαθεί να την αμφισβητήσει, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ίδιο τον ελληνικό λαό.

Στην πραγματικότητα βέβαια όλοι γνωρίζουν πως, στο πλαίσιο της ανάθεσης της εθνικής και δημόσιας ασφάλειας στην Ουάσινγκτον, αυτό το οποίο εξυπηρετείται πρωτίστως είναι η νατοϊκή στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας.

Έτσι, μόνο ως τραγική ειρωνεία μπορούσε να έρθει, λίγες μέρες μετά την προώθηση αμερικανικών ταξιαρχιών και στρατιωτικού από την Αλεξανδρούπολη προς τη Ρουμανία και με το Ουκρανικό Ζήτημα σε έξαρση, η συνάντηση Μητσοτάκη-Πούτιν στο Κρεμλίνο. Της συνάντησης είχε προηγηθεί και η 13η Μικτή Διυπουργική Επιτροπή Ελλάδας-Ρωσίας και το κοινό μήνυμα και των δύο συνόδων ήταν η ικανοποίηση από την πρόοδο στις διμερείς σχέσεις. Αναμενόμενα, ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε με άδεια χέρια.

Η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ
Οι ελληνορωσικές σχέσεις βρίσκονται στη σκιά των ρωσωνατοϊκών σχέσεων, με το ΝΑΤΟ να έχει αναπτύξει Μονάδες Ενσωμάτωσης Δυνάμεων ούτε λίγο ούτε πολύ σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία κι Εσθονία, πετυχαίνοντας έναν ολοκληρωμένο αποκλεισμό της Ρωσίας από τον κορμό της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, με την Ουκρανία και τη Λιθουανία να αποτελούν τις μοναδικές, θεωρητικά, ουδέτερες ζώνες. Γράφουμε θεωρητικά γιατί η Λευκορωσία από τη μια βρίσκεται στο πλευρό της Ρωσίας, ενώ η ουκρανική κυβέρνηση από την άλλη, μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, έχει προσδεθεί φανατικά στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις εκφράζουν ανησυχία ή και δυσαρέσκεια για τις κινήσεις ρωσικών στρατευμάτων… εντός ρωσικής επικράτειας!

Πρόκειται για το θέατρο του παραλόγου, μια παράκρουση επιθετικής ρητορικής κι επεκτατικής αντίληψης, την οποία φυσικά δεν χρειάζεται ούτε κατά διάνοια να είναι επαναστατικών αντιλήψεων κανείς για να αναγνωρίσει.

Οι ΗΠΑ, επιπλέον, έχουν εγκαταστήσει το σύστημα Aegis Ashore στη Ρουμανία από το 2016, ενώ ήδη μέσα στο τρέχον έτος προβλέπεται, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, η ολοκλήρωση της εγκατάστασης του συστήματος στην Πολωνία. Πρόκειται για μια νέα πυραυλική κρίση, όμοια με αυτήν του του 1961-62, η οποία θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την ασφάλεια των εμπλεκομένων κρατών, αλλά όλου του πλανήτη, καθώς το σύστημα Aegis, παρά το όνομα και τις προδιαγραφές του, μπορεί εύκολα, με μικρές μετατροπές να χρησιμοποιηθεί ως όπλο για τη διενέργεια πρώτου πλήγματος.

Καμία επιθετική επιχείρηση δεν μπορεί να ολοκληρωμένη χωρίς τις ανάλογες ενέργειες στο επίπεδο της διπλωματίας και της επικοινωνίας. Η δυτική συμμαχία το γνωρίζει κι όχι μόνο επιλέγει να παλέψει μέχρις εσχάτων να χρισθεί νικητής στην αντιπαράθεση πάνω στο Ουκρανικό Ζήτημα, αλλά εν τω μεταξύ φροντίζει να το εργαλειοποιεί με σκοπό να παρουσιάσει τη Ρωσία ως επιτιθέμενη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Ενθαρρύνει την αυξημένη στρατιωτική πίεση του ουκρανικού στρατού προς τις εκ των πραγμάτων αυτονομημένες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, γνωρίζοντας πως αυτό αποτελεί εξαναγκασμό της Ρωσίας στην άσκηση αντίθετης πίεσης στα ανατολικά σύνορα, που όμως μόνο ως ουκρανικά αναγνωρίζονται από τους διεθνείς οργανισμούς. Το αποτέλεσμα είναι η Ρωσία να εμφανίζεται ως δύναμη παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ στην πραγματικότητα καλεί συνεχώς σε διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της έντασης.

Ισορροπία του τρόμου
Παρά τις τολμηρές κινήσεις, ο σκοπός της απομόνωσης, πόσο μάλλον της συντριβής της Ρωσίας, δεν είναι απλή υπόθεση. Η Ρωσία, έχοντας προσαρτήσει την Κριμαία από το 2014, όντας η υπ’ αριθμόν ένα άμεσα εμπλεκόμενη ξένη δύναμη στον συριακό εμφύλιο από το 2015, διατηρώντας στρατιωτική παρουσία στη Βενεζουέλα από το 2019, συνεισφέροντας υπογείως στην απομάκρυνση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν το 2021, έχει ένα ιστορικό αήττητο. Εκμεταλλευόμενη την αναξιοπιστία ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, λειτουργεί ως η κατεξοχήν εγγυήτρια δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας, γι’ αυτό άλλωστε και ο λόγος της είναι τόσο υπολογίσιμος στα ελληνοτουρκικά, ένα πρόβλημα το οποίο πρακτικά είναι εσωτερικό του ΝΑΤΟ. Επενδύοντας στην ενέργεια, έχει δημιουργήσει σχέση εξάρτησης με την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, παίζοντας σκληρό πόκερ με αφορμή και τη μη λειτουργία του αγωγού Nord Stream II. Γενικώς, όλα τα σημεία δείχνουν διεύρυνση κι όχι συρρίκνωση της σφαίρας επιρροής της την τελευταία δεκαετία.

Ο Nord Stream II, ιδίως, όντας ένα πανάκριβο έργο με τεράστιο δυνητικό όφελος για τη γερμανική οικονομία, έφερε τριβές μεταξύ Ουάσινγκτον και Βερολίνου και στην επιφάνεια ένα ευρύτερο θέμα: Τις διαλυτικές δυνάμεις που φέρνουν αναταραχή στη δυτική συμμαχία. Οι σχέσεις Γερμανίας-ΗΠΑ σε επίπεδο ηγεσίας επί προεδρίας Τραμπ ήταν τόσο κακές που άφησαν ιστορία· η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, προμηθεύτηκε ρωσικούς S-400 και αντιτίθεται στα αμερικανικά σχέδια για τη Νέα Μέση Ανατολή· η Πολωνία, η εμπροσθοφυλακή του αντιρωσικού μπλοκ και πολιορκητικός κριός στη ρωσική αυλόπορτα, βιώνει απομόνωση και σχεδόν εκφράζει τάσεις φυγής από την ΕΕ· η ουγγρική κυβέρνηση έχει ισχυρές σχέσεις με το Κρεμλίνο και διαβλέπει διαφορετικά συμφέροντα από τις Βρυξέλλες στο Ουκρανικό· το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά το Brexit, άνοιξε νέο κύκλο αντιπαραθέσεων ευρωαγγλικών, ιδίως με τη Γαλλία· και ούτω καθεξής. Αυτή η εσωστρέφεια της γενικευμένης, τετραπλής οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και υγειονομικής κρίσης των δυτικών, δεν τους επιτρέπει να κινηθούν όσο συντονισμένα χρειάζεται για να πλήξουν έναν τόσο μεγάλο στόχο.

Σημαντικός είναι και ο παράγοντας των θερμών ρωσοκινεζικών σχέσεων, οι οποίες διχάζουν τους δυτικούς. Κάποιοι θεωρούν ότι η Δύση πρέπει να μπει σφήνα σε αυτές τις σχέσεις, να πάρει τη Ρωσία με το μέρος της για να απομονώσει την Κίνα – αυτό αυτομάτως τους θέτει εκτός κάδρου για την υποστήριξη των επιχειρήσεων κατά της Ρωσίας.

Η θέση μας
Το Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη “Γασσάν Καναφάνι”, χωρίς να αγιοποιεί τη Ρωσία όπως πολλοί συμπατριώτες μας κάνουν κυρίως λόγω θρησκευτικού δόγματος, αναγνωρίζει πως στην όλη κατάσταση υπάρχει μόνο ένας επιτιθέμενος. Είναι ο ίδιος ο οποίος παρενέβη στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, όλα κράτη στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, για να διαλύσει την υφιστάμενη εξουσία και να την αντικαταστήσει με τη δική του. Είναι ο δυτικός ιμπεριαλισμός, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και τελευταία ακόμη και των Βρυξελλών, οι οποίες παρότι εξαρτημένες από το ρωσικό φυσικό αέριο, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για την επιβίωση ούτε των πολιτών ούτε των βιομηχανικών μονάδων τους. Είναι ο ιμπεριαλισμός του σιωνιστικού κράτους-άπαρτχαϊντ, του Ισραήλ, το οποίο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Συρίας και στα ύπουλα χτυπήματα εις βάρος Ιράν, που παραμένουν δύο από τους τελευταίους ισχυρούς συμμάχους της Ρωσίας διεθνώς. Ένα κράτος με το οποίο δυστυχώς και η ίδια η Ρωσία μέχρι πρότινος διατηρούσε άριστες σχέσεις, αγνοώντας το διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστινίων και των υπόλοιπων λαών της περιοχής, σφάλμα το οποίο σήμερα βρίσκει μπροστά της.

Απαίτησή μας από τη θέση της ελληνικής πραγματικότητας πρέπει να είναι το άμεσο κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων και η αλλαγή πλεύσης της ελληνικής πολιτικής, μακριά από τα ΝΑΤΟϊκά και ισραηλινά συμφέροντα και προς την κατεύθυνση μιας πολυδιάστατης, φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, με γνώμονα τις ανάγκες του ελληνικού λαού.

Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη
«Γασσάν Καναφάνι»