Η αλλαγή εποχής Μετά τη μακρά και θλιβερή νεοφιλελεύθερη νύχτα της δεκαετίας του ’90 – που διέλυσε ολόκληρα κράτη όπως το Εκουαδόρ – και με αφετηρία το γεγονός της νίκης του Ούγκο Τσάβες στην Προεδρεία της Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στα τέλη του 1998, οι δεξιές και ενδοτικές κυβερνήσεις της ηπείρου άρχισαν να καταρρέουν σαν πύργος με τραπουλόχαρτα, με τον ερχομό στην εξουσία, σε όλο το μήκος και πλάτος της δικής μας Αμερικής, λαϊκών κυβερνήσεων και θιασωτών του Σοσιαλισμού της Ευημερίας. Στο απόγειό της, το 2009, από τις δέκα χώρες της Λατινικής Νότιας Αμερικής, οι οκτώ είχαν αριστερές κυβερνήσεις. Επιπλέον, στην Κεντρική Αμερική και στην Καραϊβική υπήρχε το Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί στο Ελ Σαλβαδόρ, οι Σαντινίστας στην Νικαράγουα, ο Άλβαρο Κολόμ στη Γουατεμάλα, ο Μανουέλ Σελάγια στην Ονδούρα και ο Λεονέλ Φερνάντες στη Δομινικανή Δημοκρατία. Σε χώρες όπως η Γουατεμάλα με τον Άλβαρο Κολόμ ή η Παραγουάη με τον Φερνάντο Λούγο, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της αριστεράς που έπαιρνε...